© Ji Hyun Kwon, Courtesy: Gallery Taik Persons, Berlin

Μάιος – Σεπτέμβριος 2014 / Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης Logos I Φωτογραφικές αναμνήσεις – Carolle Benitah(MA), Album – Daniel Blaufuks(PT), Cocoon – Sissi Farassat(IR), 3:2 – Hwanhee Kim(KR), Οι ένοχοι – Ji Hyun Kwon(KR), Chan – Aixia Li(CN), White on White – Maleonn(CN), Το Ταξίδι του Οδυσσέα – Joachim Mogarra(ES),Ειρήσθω – Κωνσταντίνος Ιγνατιάδης(GR), Icon Stand-Το Εικονοστάσι – Ανδρέας Λουκαΐδης(CY), Αφηγήσεις της Ζωής – Νίκος Μάρκου(GR), Black – Γιώργος Πρίνος(GR) Περισσότερες πληροφορίες στο: www.photobiennale.gr

Σε αυτή την έκθεση η εικόνα στέκεται με παιγνιώδη τρόπο απέναντι στο Λόγο. Εικονογραφεί με ανατρεπτικό τρόπο ομηρικούς ήρωες, υπογραμμίζει τον άτακτο τρόπο συγκρότησης της μνήμης και κατ’ επέκταση τον υποκειμενικό τρόπο αφήγησης, αναμετράται με τον ίδιο τον ορισμό του Λόγου που είναι συνυφασμένος με το φως. Πολλά είναι τα έργα που διαπραγματεύονται τη σχέση φωτός/σκότους – όχι απλώς για να σχολιάσουν, με τρόπο αυτοαναφορικό, την ίδια τη φωτογραφική διαδικασία, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζεται ο Λόγος μέσα από το συνειδητό/υποσυνείδητο ή το κοσμικό/θείο· κι ακόμη, για να μας θυμίσουν τα μέρη όπου εμφωλεύει. Εκεί όπου η εικόνα τον φέρει μεν, ως φορτίο ή ενοχή, αλλά δεν τον εμφανίζει, απαραιτήτως. Με αυτό τον τρόπο το έργο λειτουργεί για μία ακόμη φορά ως αφορμή· ωστόσο, τώρα, είναι πιο πολυεπίπεδο από ποτέ. Το παιχνίδι φαίνεται να ορίζεται από τους ίδιους κανόνες θέασης, αλλά ο δέκτης καλείται να αφιερώσει χρόνο στο κάθε έργο ξεχωριστά. Να δει τα έργα σε σχέση με την ιστορία που αφηγούνται, είτε μέσα στα κάδρα τους είτε σε συνδυασμό με τα κείμενα που τα πλαισιώνουν, να επιχειρήσει να κατανοήσει τη λειτουργία των διαφορετικών υλικών που τα αποτελούν. Σε αυτό το πλαίσιο παρουσιάζονται και έργα στα οποία χρησιμοποιούνται μεικτές τεχνικές, επεκτείνοντας το νήμα της σκέψης, και υπογραμμίζοντας για μία ακόμη φορά πως τα όρια της φωτογραφικής εικόνας δεν είναι περιορισμένα. Η φωτογραφία μπορεί, είτε να γίνει αντικείμενο, είτε να λειτουργήσει ως καμβάς. Δεν είναι πλέον απαραίτητο να είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας. Μπορεί να είναι μέρος της – το σημείο που δένει το έργο με την πραγματικότητα. Με αυτό τον τρόπο η φωτογραφία υπερβαίνει την καταδικασμένη σχέση της με τον Λόγο: γίνεται τρόπος θέασης. Σημασία δεν έχει μόνο το περιεχόμενό της, αλλά και το πώς μας έχει διδάξει ή και το πώς μπορεί να μας διδάξει να βλέπουμε – με περιέργεια, με φαντασία, όχι μόνο με μία Λογική.